Lang geleden kregen we een tip om eens langs te gaan bij het Borefts bierfestival in Bodegraven. Nou zijn wij niet vies van een dagje weg dus trokken we vol goede moed richting Bodegraven. Met de trein uiteraard, de auto was geen optie en als we met de fiets hadden gewild hadden we een opgevoerde fatbike moeten gebruiken om binnen een normaal tijdsbestek daar te kunnen zijn.
Na een reis van anderhalf uur kwamen we aan in het pitoreske Bodegraven. We hadden geen idee waar we naar toe moesten, waren te lui om de telefoon erbij te pakken en besloten maar de meute te volgen. Dat was een goede keus. Binnen 5 minuten waren we bijna bij de ingang van het terrein bij brouwerij de Molen. Bijna, want er stond een aardige rij bij de entree. Maar na enkele ogenblikken werden we binnen gelaten en waren een mooie bidon van de Molen rijker. Niet dat ie het goed doet, maar een hebbedingetje is altijd leuk om te krijgen. Ook kreeg je een proefglas er bij.
Brouwerij de Molen organiseert Borefts al sinds 2009, dus dit jaar was een beetje een jubileum. De Molen zelf bestaat sinds 2004 en richt zich vooral op craftbieren. Enkele bijzondere smaken zoals stroopwafelbier hebben ze gebrouwen. Het terrein waar het festival wordt gehouden is groot, veel biertafels waar je lekker aan kan zitten. Mocht je toch geen plek meer hebben, dan waren er zat statafels waaraan je kon hangen. Handig was ook het programmaboekje waarin alle brouwers en bieren vermeld stonden. Dat is wel praktisch, zeker gezien de grootte van het festival.
Het is ook mooi dat er bij de kaartverkoop wordt gezegd dat je wel wat e snacken mee mag nemen, maar dat je ook mag denken aan de food-stands die daar staan. Het gevolg is dat er bij bijna iedereen een kruiwagen aan snacks op tafel stond. Dat kan zomaar te maken hebben met de prijs voor een hapje.
De brouwers kwamen van heinde en verre op Borefts af. Vanuit Brazilië zelfs. Allemaal met een doel, bier! Het aanbod aan bieren was rustig gigantisch te noemen. Van alcoholvrij tot leververwoesters van 18%, en hoger. Zoals gebruikelijk begonnen we met een paar biertjes met een normaal percentage, om te voorkomen dat je al na 4 bier de weg kwijt bent. Daarna ga je op een soort van speurtocht bij de verschillende brouwers om allerlei aparte en bijzondere bieren te vinden. Regelmatig werd er nog een apart biertje geïntroduceerd, of een vat aangebroken. Daar moest je wel bijtijds bij aanwezig zijn, want met 4000 man uit een 20 liter vat willen drinken betekent dat er niet genoeg in het vat zit. Dan heb je soms pech, maar dat is niet anders, er waren zat andere alternatieven voorhanden.
Volop variatie in de herkomst van de verschillende brouwerijen dus, maar ook in de smaken die ze tapten. Eigenlijk zijn alle smaken van het palet voorbij gekomen.
We begonnen met een Florida Weisse van The Garden Brewery uit Kroatië. Een vrij zoet biertje die eerder aan limonade deed denken dan aan bier.
Vervolgens kwam de Crisp aan bod van Croma. Vanuit São Paulo. Een vrij droog biertje wat lekker weg drinkt.
Vervolgens gingen we maar eens op avontuur langs de verschillende stands. Bij de tapmuur van Brouwerij de Molen zelf stonden zo'n 30 verschillende bieren op de kaart. In principe hadden we daar de hele dag kunnen blijven hangen. Maar dat hebben we niet gedaan. Na een Knight & Rider en een flashback naar Mastermovies begin deze eeuw besloten we naar de stand van Ramses uit Hooghe Zwaluwe te lopen. Om daar de T-Rex te proberen. Alleen al vanwege de naam. Een dubbele donkere IPA van 11%. Wat kan er misgaan? Nou, blijkbaar toch wel wat. Wat was ie bitter. Je moet er van houden. Door naar de volgende...
Op de vlucht voor de T-Rex kom je dan bij een Deense brouwer terecht, Fano (met een streep door de o) Bryghus. Die hadden een hoop biertjes op de tap, maar de meest in het oog springende was de Mango Mussolini. Gelijk dachten we aan nationaal socialisme en gingen eens kijken wat dat inhield, is dit het geheime brouwrecept van Il Dulce? We waren niet de enige die daar interesse in hadden, want de hele rij voor de tap bestond uit nieuwsgierigen voor hetzelfde bier. Vooraan aangekomen bleek dat het niet om Benito Mussolini ging. Er stond een afbeelding van Trump op de tap. Toch maar geproefd en het was een lekkere IPA. En dat is best knap bij het kritische testpanel.
Terug naar de hangtafel dan maar. Daar werden de kaasblokjes, worstjes en borrelnoten aangebroken en druk gekeken waar er iets lekkers was om te drinken. Het werd Û baccarossa van Ca' del Brado uit het Italiaanse Bologna. Gelijk kregen we een flashback naar de zomervakantie, we waren ook langs Bologna gereden op weg naar Toscane. Het komt toch allemaal dichtbij blijkt maar. Maar het bier was meer een kruising van wijn en bier. Niet verkeerd, maar ook niet wat je verwacht.
Door naar Alvinne uit België, waar Theo Brett op de tap aanwezig was. Nou weten we niet wie Theo Brett is, een Google komt ook niet verder dan een dure zonnebril, maar hij smaakte uitstekend. Volgens ons zijn de brouwers van Alvinne fan van Lord of the Rings, aangezien er ook bieren met namen als Fellowship en Kahzad-Dum aanwezig waren.
Zweden was ook aanwezig op Borefts, in de vorm van Närke Kulturbryggeri. Daar werd een rauchbock geschonken. En naar rook smaakte hij. Heerlijk voor half oktober, maar te vroeg voor eind september. Maar dat maakte niet dat hij niet lekker was.
Om bij de bockbieren te blijven, bij de bar van De Molen, waar we weer terugkwamen, stond een Eisbock op de kaart. Lekker hoor. En een stout. Die combinatie is wel bijzonder.
De volgende bouwer die we bezochten was The Lost Abbey uit Californië. Waar Judgment Day, een Belgische Quadrupel op het menu stond. Puur omdat we al in de gaten hadden dat dit een Dag des Oordeels ging worden hebben we die genomen. En wat was ie heerlijk. Evenals de Red Poppy Ale van dezelfde brouwer.
Van al dat lopen kregen we het heen en weer, dus die hebben we ook maar gedronken. Om vervolgens af te sluiten met de Bottle Brew 3 van Brouwerij Kees, uit Middelburg. Daarna werd het wat mistig in het hoofd, er zijn nog wel bieren gedronken maar welke dat waren... De kaas, worstjes, nootjes, chips en dips waren op het was donker en de reis naar huis ging beginnen. De zomer is voorbij, tijd voor de lekkerste bierperiode van het jaar, de herfst en winter.
Al met al was Borefts geslaagd, fijn was ook dat er watertappunten waren waar je even een glaasje water kon tappen. Het was gezellig en druk, geen enkele wanklank gezien of gehoord, behalve gejuich als iemand zijn glas liet vallen. En de arme knul bij de toiletten die een straatpizza produceerde. Maar dat kan gebeuren, hij is niet alleen.
Reactie plaatsen
Reacties