Na 4 maanden geen biertocht gehad te hebben in Wijchen was het weer zover: De Lentebocktocht. Niet dat we stil gezeten hebben in de tussentijd. Kerst, carnaval en pasen kwamen immers ook nog tussendoor. Evenals een paar verjaardagen.
Maar nu dus de Lentebocktocht. Minder heftige bieren dan in december, dus hopelijk weten we ons deze keer wel te gedragen in het restaurant.
We beginnen traditiegetrouw met een bodempje leggen bij Lieve Sophie. Deze keer stond er een fish and chips op het menu en even later lag ie op het bord. Net zoals de vorige keren. Daar kan niks aan tippen. Intussen werd de tactiek besproken. Zou er vandaag eindelijk weer eens begonnen kunnen worden bij Lieve Sophie? Of moesten we weer naar Meneer Smit of de Arend sjouwen voor de start?
Het werd dus Meneer Smit. Want blijkbaar is het niet mogelijk om ergens anders te starten. Ja, bij de Arend. Maar dat voelt niet goed. Bij Meneer Smit waren we vrij vroeg, omdat de kok bij de lunch blijkbaar haast had. Maar dat was niet erg. De zon scheen, maar dankzij te gekke bokkentocht zonnebril was dat niet erg.
Op het menu stond er een Guilty Monkey Saison en een Lentebok van Grolsch. De keus was snel gemaakt, Guilty Monkey werd het. Niet omdat we een fan zijn van Saison bier, maar wel omdat we geen fan zijn van Grolsch.
Na het nuttigen van de Saison werd er afscheid genomen van Meneer Smit en begon de oversteek naar Thuis bij Fien. Daar stonden twee bieren uit de regio op het menu. Het werd de Lentebock van de Hemel. Maar wat blijkt, die stond twee jaar terug ook al op het menu. Wat een déjà-vu, destijds ook al, want in 2019 was ie er ook bij. Maar aan smaak heeft ie niks ingeboet.
Enkele anderen van het gezelschap besloten de Sexy Mother Bocker te pakken. Welke ook in de smaak viel. Deze stond trouwens naar ons weten voor het eerst op de kaart bij de Lentebocktocht.
De volgende stop was Lieve Sophie. Terug waar we begonnen. De lunch was inmiddels gezakt, maar de eigenaar wist nog wie we waren. Of dat positief of negatief is, is altijd maar de vraag. Maar in ons geval positief. Weer een Guilty Monkey, of een Texels Springtij. Lastige keuzes. De groep was verdeeld. Waar er twee voor de Springtij koos ik voor de Guitly Monkey. Ook deze versie smaakte goed. Net als de Springtij. Wat leuk is, is dat je bij Lieve Sophie snacks als bitterballen kan bestellen. Leuk als je niet geluncht hebt.
Na Lieve Sophie ging de tocht verder naar Café Zus. Recht tegenover de Joegoslaaf waar we de vorige keer onder hoogspanning naar buiten konden vluchten. Bij Café Zus waren er maar liefst drie keuzes. Budels, Gulpener of Uiltje. Het werd de Budels, en dat bleek een goede keus te zijn. Zeker gezien het vervolg van de Lentebocktocht. Lekker buiten in het zonnetje was het goed toeven. Het toilet werd even vlug opgezocht en de tocht werd hervat richting het marktplein.
Want daar stond de tapwagen van Zaal 4. Na de clash met de dorpsjeugd de vorige keer waren we benieuwd of ze terugkwamen om wraak te nemen. Het concept van zo'n tapwagen is hartstikke leuk. Alleen hadden ze wat lekkerder bier mogen uitkiezen. De Sunset Suzy sloeg niet echt aan.
Wat heet, voor het eerst in de historie van het bezoeken van een biertocht in Wijchen heeft iemand zijn glas halfvol laten staan. Om hem maar te citeren: 'Wat een bocht, hier moet je van houden'. Naar verluidt was de Sunny Days ook niet echt een topper, maar dat glas is wel leeggegaan. Hopelijk is er bij de volgende Bockbiertocht een betere keuze voorhanden. Bijvoorbeeld de Crème Brûlée van Two Chefs Brewing.
Na nog een paar keer een zuur gezicht trekken keken we naar de pomp op het marktplein en vroegen ons af of het water daaruit beter smaakte.
Nadat we weer snel weggelopen waren bij de tapwagen kwamen we bij Downies & Brownies terecht. Met daar op de tap de Gulpener Lentebock en de Rye River Coastal IPA. Als je bij Café Zus de Gulpener gekozen had, was je keuze beperkt geweest. tenzij de Gulpener voor herhaling vatbaar was. En dat was ie. Maar al drinkend van de bieren kregen we toch wat trek. Gelukkig waren er wat pinda's voorhanden. En een hangtafel. Goed geregeld.
Nadat de Gulpener achter de kiezen was werd de tocht vervolgd. Er werd nog even gediscussieerd of er gegeten zou worden bij de Griek, maar aangezien het onverwacht in beschonken toestand daar naar binnen lopen niet altijd wordt gewaardeerd werd er besloten om het niet te doen. Na deze discussie gingen we naar café Anneke. Altijd gezellig daar. Het bruine ding op de foto is het touw van de bel, geen dildo. Maar ook hier weer keuzestress, wie van de drie?
Aangezien we met z'n drieën waren nam ieder er een. Meestal gaan de herinneringen vanaf dit punt een eigen leven leiden.
Maar er werd nog veel gelachen en de zon scheen nog even langer.
Door naar Sterrebosch dus. De een na laatste stop. Op de buitentap stonden de Zieverzak tripel en de Hertog Jan Lentebock. En de stilzwijgende afspraak is dat we geen Hertog Jan overslaan. Heel jammer voor de Zieverzak, maar het is niet anders. Die houden we nog even tegoed. Bij Sterrebosch waren er nog een paar stoelen vrij op het terras. En dat betekent: mensen kijken.
Geluk hierbij was dat er een zanger van de band Summerland afscheid nam in zaal Sterrebosch. Dus een hoop bekende en minder bekende dorpsgenoten passeerden op de rode loper. Snel werd er al een weddenschap afgesloten wie er moest betalen voor een kaartje en wie niet. Dit aangezien er diverse gasten via de Arend naar binnen liepen.
Dit riep oude herinneringen op waarbij je vroeger via de Arend naar Sterrebosch kon lopen. En of die route nog open was.
Aangezien de Arend en Sterrebosch naast elkaar liggen en de zon nog steeds lekker scheen bleven we nog even op het terras zitten. Keuzes moesten gemaakt worden. Wederom een Gulpener of toch maar een Hoppy Weizen. En ook hier geldt de stilzwijgende afspraak dat er tijdens de Bockbiertocht niet twee keer hetzelfde bier gekozen wordt, tenzij dit een Hertog Jan is.
De Hoppy Weizen dus. Niks mis mee, erg lekker zelfs.
Er werd ook gekeken naar de sluiproute naar Sterrebosch om daar via de uitgang weer naar het terras te lopen. Een soort van queeste werd het. Helaas is de queeste mislukt. Teveel bewaking op de route noopten tot omkeren. Hoewel we het met een vlotte babbel hoogstwaarschijnlijk wel voor elkaar hadden gekregen. Volgende keer beter.
Nu kwam de echte discussie op gang. Pizza of Chinees. Lekker vette hap versus ouderwets vertrouwen. Het werd de Chinees, mede ook omdat het bij de pizzeria erg druk was. In vroeger tijden was er de mogelijkheid om na het stappen tegenover Sterrebosch bij de shoarmatent gratis te eten. Als je maar lang genoeg klaagde dat je niks had gekregen, kreeg je alsnog je broodje shoarma. Heel vreemd dat ze er niet meer zijn...
Al met al weer een geslaagde dag, met veel lol en lekker bier. De volgende Bockbiertocht duurt nog minstens een half jaar. Jammer. Hopelijk hebben ze dan niet drie keer hetzelfde bier op de taps langs de route. Maar er is nog Hop in 't slot, kasteelfeesten en een kermis. En natuurlijk een zomer vol proefmogelijkheden.
Reactie plaatsen
Reacties